آکادمیِ وب نویسیِ آقایِ عمو
مدت پنج سال است در زُمره ی وب نویسان فعالیت می کنم در این مدت خیلی چیزها یاد گرفتم که هرکدامش به اندازه چند سال تحقیق و تفحص به آدم سواد اضافه کرده در اصل اگر بخواهند در رشته وب نویسی مدرک بدهند حداقلش در خوش بینانه ترین حالت کاردانی است
اعتماد به نفسم را هم در همین فضای مجازی توانستم بالا ببرم به نوعی در وب نویسی کارم را بلدم حالا ممکن است یک جاهایی هم دچار افت شده باشم و جاهایی اوج گرفته باشم! آن هم طبیعی است و حتی از کارشناسان ارشد این رشته هم بر می آید چه رسد به منِ فوق دیپلم!!
مدتی است در وبلاگهای دیگران تحقیق؛ که نه جستجو می کنم بعضی دریافت ها دارم که بد نیست شما هم بدانید هرچند می دانم درک و فهم حضراتی چون شما از منه بی سواد بیشتر است اما شاید توجه چندانی به آنها نکرده اید
وبلاگها را به دو دسته تقسیم می کنم:
وبلاگهای قدیم و وبلاگ های جدید
وب های قدیمی حال و روزشان تقریبا مشخص است سالها می نویسند و به قول معروف استخوان ترکانده اند می شود رویشان حساب کرد به عبارت دیگر بعد از سالها فهمیده اند چه می خواهند و چه می نویسند این را می شود از کمیت و کیفیت مخاطبینشان فهمید هرچند ملاک خوبی نیست برای ارزشیابی
وب های جدید دسته بندی های مختلفی دارند و هرکدام به دلیل خاصی ایجاد شده و معمولا عمر کوتاهی دارند روی سخن من با جدیدتر هاست ...
دسته بندی غیر استانداردِ بنده از این وب ها به شرح زیر است:
وبلاگهای عاشقانه - وبلاگهای خبری - وبلاگهای طنز - وبلاگهای اجتماعی - وبلاگهای ناسیونالیستی - وبلاگهای تصویری و درآخر وبلاگهایی که به ضعم من هفته بیجار هستند و هدف خاصی را دنبال نمی کنند همه چی دارند و در عین حال هیچ ندارند
در ادامه دلایلی هم برای عدم ماندگاری وبلاگهای نوپا بیان می کنم
اولین دلیلش می تواند عدم ثبات نویسنده باشد اینکه دلیلش برای ساخت وبلاگ چه بوده موضوع مهمی است که در ادامه راه می تواند اثر گذار باشد
دلیل بعدی عدم توانایی در جذب مخاطب است که باز هم دلایل خاص خودش را دارد مثلا وبلاگی که هدف خاصی را دنبال نمی کند و تنها به کُپی پیست مطالب دیگران اکتفا می کند طبیعتا" نمی تواند مخاطب پروپا قرصی داشته باشد بارها گفته ام حتی اگر نویسنده یک خط بنویسد که زاییده ی ذهن خودش باشد بهتر از آن است که مطالب سایت ها و خبرگذاریهای و شبکه های اجتماعی دیگر را به اشتراک بگذارد
بعضی وبلاگها هدف دارند مخاطب هم دارند اما بعد از مدتی سوژه هایشان ته می کشد اینجا نویسنده کم کار شده و بعد از مدتی مخاطبینش را از دست می دهد و همین باعث می شود کلا" تعطیل شود
دلیل دیگر عدم تعادل نوسنده در پُست کردن مطالب است! شاید نویسنده انسان آگاهی باشد و خیلی هم بداند و درآن واحد به چند چیز مجزا فکر کند اما درنظر نگرفتن زمان ما بین ارسال پستها همچون ویروسی است که گاهی به جان وب نویسان می افتد مخاطب حق دارد در مورد آنچه شما می نویسید تفکر و تعقل نماید نظرش رابیان کند و منتظر جواب بماند حال اگر بدون توجه به نیازهای مخاطب بنویسید مطمئن باشید خیلی زود خسته خواهید شد به عبارت دیگر توجه شما را به سخن حکیمانه دوست عزیزم شهرام جلب می کنم که همیشه می گوشد آهسته و پیوسته بنویسید!!
بعضی وبلاگها مخاطبین بی پروایی دارند که تا حریم خصوصی نویسنده هم پیش می روند همین باعث می شود که نویسنده خود و زندگی خصوصی اش را در خطر ببیند و دست از وب نویسی بردارد متاسفانه در این سالها از ان نوع موارد داشته ایم؛ بهترین راه برای مقابله با چنین مواردی بی توجهی است
نکته بعدی در خصوص نوع نگارش است وب نویسانی موفق بوده اند که کوتاه و پرمحتوا بنویسند و نتیجه را هم به عهده مخاطبینشان بگذارند همچنین جواب دادن به کامنتهای مخاطب یک اخلاق حرفه ای در وب نویسی است و نوعی احترام متقابل به مخاطب به شمار می رود
حرف در این زمینه بسیار است اما نمی خواهم بیش از این وقت دوستان را بگیرم غرض شروع مقوله جدیدی در چل چو بود که منبعد از آن بیشتر خواهید شنید البته این بار؛ بار طنزش را خودتان اضافه کنید در فرصت های بعدی آکادمی وب نویسی آقای عمو تلاش خواهد کرد تا نقاط مثبت و منفی وب نویسی مدرن را حداقل در خوانسار از نگاه طنز به چالش بکشد ...
روز و روزگار خوش ...بدورد
