این یک اعتراف است فقط همین ...

دوستان عزیزان و بلاگ نویسان خوانساری سلام

 

شوق وطن دوستی بنده نسبت به خوانسار و همینطور حس هموطنی بنده نسبت به بعضی از شما مجددا کار دستم داد و بدون تامل و فکر همچون کسی که با چشمان بسته بر لبه تیغ حرکت می کند و آن هم با شتاب  مرا از مسیری که به درستی انتخاب شده بود خارج ساخت ...

موضع بنده در ابتدا شناساندن فرهنگ و تمدن شهر عزیزم به جهانیان بود اما موضوعات مختلفی از جمله حذف تارنگار خوانسار تایمز / به نابودی کشاندن گلستانکوه عزیزمان / و حمایت از بعضی تشکلهای اجتماعی که البته به سادگی بنده برمی گردد بنده را به آن واداشت تا با نوشتن مطالب احساسی هم وجهه خود را تخریب و هم موجبات تکدر خاطر عزیزانی را فراهم آورم که هرچه دارم از آنهاست با این نگرش امید آن دارم تا بتوانم فقط در جهت شناساندن  فرهنگ و تمدن شهر عزیزم خوانسار گام برداشته و قول خواهم داد تا آنجا که بتوانم دراین راه لغزشی نداشته و فقط همسو با عنوان وبلاک قدم بردارم ...

از همه منتقدان و فرهیختگان و اهالی فن و همه کسانی که چند پیراهن بیشتر از من پاره کرده اند عذرخواهی نموده  دست یکایکشان را می بوسم .

(ضمنا با اطلاع دوستان می رسانم از این به بعد تنها مرا با یک وبلاگ بشناسید و آن هم فقط خوانسار درآینه تصویر است وجود وبلاک دیگری با نام بنده را از حالا تکذیب می کنم )

موفق و پیروز باشید ... همیشه ...

 

 

ای گلشن خوانسار صفای سحرتو               عشاق صفا جو همه پای سفر تو

حیف است نگویم زکمالات  و جمالت                  فردوس مزین به  صفا و اثر تو 

مهمان چو رسد بر سر خوان کرمت                  از غیب رسد روزی او در نظر تو                                   

سرچشمه عشقی تو و گلزار وفایی           سرمست شود آن که بود رهگذرتو   

غوغا ست یقین عرش الهی به صف عشق   گویا که ملائک همه  محو  نظر تو